Ben Kimim

 
 
 

PEARL HARBOR HAVA SALDIRISI

 

1. GİRİŞ

Hawaii Adaları; Birleşik Devletlerin 3,700 kilometre batısında, Büyük Okyanus'un (Pasific Ocean) kuzeyinde yer alan ve Birleşik Devletlerin 50 nci eyaleti olan adalar gurubudur. Pearl Harbor hava saldırısı, İkinci Dünya Savaşı'nın en önemli dönüm noktalarından biridir. Japon İmparatorluk Donanması, Büyük Okyanus'ta önemli bir güç olarak görülen Birleşik Devletler Pasifik Donanması'nı etkisiz hale getirmek için 7 Aralık 1941 tarihinde Pasif Filosu ve askeri üslerine beklenmedik bir hava saldırısı yapmıştır. Bu saldırı sonunda; 2,335 asker ve 68 sivil ölmüş, 1,143 asker ve 35 sivil yaralanmış, dört muharebe gemisi ve üç muhrip batmış, beş muharebe gemisi ve üç kruvazör hasar görmüştür. Ayrıca askeri hava üslerine yapılan hava saldırısında çeşitli tipte 188 uçak tahrip edilmiştir.

2. PEARL HARBOR HAVA SALDIRISININ NEDENLERİ:

Milletler Cemiyeti, Amerika Birleşik Devletleri, İngiltere, Avustralya ve   Hollanda Japonya'nın Çin'e saldırılarından rahatsız olmuş, bu duruma uyarı ve diplomatik baskı uygulayarak karşılık vermişlerdi. Bu duruma karşılık olarak Japonya 24 Şubat 1933'te Milletler Cemiyetinden çekilmişti. Amerika Birleşik Devletleri, İngiltere, Avustralya ve Hollanda'nın diplomatik baskıları Japonya'da milliyetçilik duygusunun güçlenmesine yardımcı olmuştur.

1939 yılı Temmuz ayında Japonya üzerindeki baskıyı 1911 yılında imzalanan ABD-Japonya ticaret paktını iptal ederek arttırdı. Japonya Çin'deki askerî seferine devam etti ve Nazi Almanya'sı ile 1 nci Dünya Savaşı'ndaki düşmanlığı resmî olarak kaldıran "Anti-Komintern" Anlaşmasını imzaladı.

1940'da Japonya Nazi Almanya'sı ve Faşist İtalya ile üçlü anlaşmayı imzalayarak "mihver" devletlerini oluşturdu.

Japonya'nın bu hareketleri, Birleşik Devletlerin hurda metal ve akaryakıta ambargo koymasına ve Panama Kanalı'nı Japon gemilerine kapatmasına neden oldu. Birleşik Devletlerin tepkisi, ABD'deki Japon mal varlıklarını dondurmak ve tam bir akaryakıt ambargosu uygulamak şeklindeydi. Benzin Japonya için en önemli kaynaktı ve kendi kaynakları sınırlı olmakla beraber, Japonya'nın akaryakıt ithalatının %80'i Amerika Birleşik Devletleri'ndendi. Özetlenecek olursa donanma ithal akaryakıt stoklarına güvenmekteydi.

Diplomatik görüşmeler 26 Kasım 1941'de Başbakan Hideki Tojo'nun kabinesine bir ültimatom olarak açıkladığı Hull Notası ile doruk noktasına ulaşarak düğümlendi. Japonya kendini, Amerika ve İngiltere'nin isteklerine -ki Çin'deki çatışmaları durdurmak ve Çin'den çekilmeyi içeriyordu- uymak ile genişleme politikasına devam etmek arasında karar vermek durumunda buldu. Japonya geri çekilirse zor'a dayanarak kazanılmış bulunduğu konumunu ve uluslararası ortamda prestijini kaybetmek durumundaydı. Üstelik, ulusal güvenliğine hissedilir bir tehdit olarak, Pasifik ve/veya Doğu Asya ve Japonya etrafında batılı güçlerin kontrolünde bir etki alanının bulunmasından endişelenmekteydi. İmparator Hirohito zaten bazı askerî önlemler almıştı ve bunları harekete geçirmeye karar verdi, nitekim bu önlemlerden sonraki adım Birleşik Devletler, İngiltere ve Hollanda'yla savaştı. Zaten Nazi Almanya'sı ve Faşist İtalya ile mihver paktına imza atmak, Japonya'nın Mihver Devletleri ile beraber "Müttefik Güçler" ile savaşılacağı anlamındaydı.

4 Eylül 1941'de İmparator tarafından Pearl Harbor'a saldırının göz önüne alınıldığı İmparatorluk Konferansı'nın ikincisinde, Japon Kabinesi İmparatorluk Genel Karargahı'nda hazırlanan Pearl Harbor saldırı planları tartışıldı. Ve şu karar alındı: İmparatorluğumuz nefsini koruma ve savunma amacıyla savaş hazırlıklarını tamamlayacaktır (ve) gerekirse ABD, Britanya ve Hollanda ile savaşma yoluna gitmeye kararlıdır. İmparatorluğumuz aynı zamanda ABD ve Britanya'ya karşı mümkün olan bütün diplomatik önlemleri alacak ve hedeflerimize bu yolla ulaşma gayreti gösterecektir. Ekim ayının ilk on günü içinde taleplerimizin karşılanması ortamının oluşmaması halinde, ABD, Britanya ve Hollanda ile hemen savaş başlatma kararı alacağız.

3. SALDIRI HAZIRLIKLARI:

Japonya, Amiral Andrew Cunningham'ın İskenderiye'deki İngiliz üssündeki uçak gemisinden kalkan 20 kadar neredeyse demode olmuş çift kanatlı Fairey Swordfish uçaklarıyla İtalyan savaş filosunun yarısını ortadan kaldırdığı ve kalanının da Napoli'ye çekilmesini sağladığı  operasyonundan (Taranto Savaşı) çok etkilenmişti (Taranto Hava Saldırısı için tıklayın). Amiral Isoroku Yamamoto Cunningham'ın kuvvetlerinden büyük ve iyi desteklenmiş bir kuvvetle daha iyisini yapıp Amerikan Pasifik donanmasını etkisiz hale getireceğine inanmıştı.  Konunun araştırılması için İtalya'ya bir donanma heyeti gönderdi. Böylece "Daha Büyük Doğu Asya Ön Destek Kalkanı" oluşturulacak ve savunulabilir bir tampon bölgeyle Hollanda Doğu Hindistan'ının petrol rezervleri ele geçirilecekti. En önemlisi, donanma heyeti Japonya'ya gizli tutulan Amiral Cunningham'ın sığdan yüzen torpidosu ile geri dönmüştü.

Oramiral Isoroku Yamamoto

Fairey Swordfish Uçağı

Ek olarak, bazı Japon stratejistler, Birleşik Devletler Amirali Harry Yarnell'in 1932 yılındaki ordu donanma tatbikatlarındaki (Hawaii'nin istilası konu alınmıştı) harekatlarından etkilenmişlerdi. Amiral Yarnell saldıran filo komutanı rolündeydi. Uçak gemilerini Ohau'nun kuzey batısına sert denizde sürmüştü ve saldırı uçaklarını 7 Şubat 1932 sabahı havalandırmıştı. Tatbikatı izleyen denetçiler, Yarnell'in filosunun saldırısından sonraki 24 saat içinde filosunu yerleştiremeyecek olan savunma birimleri üzerinde ciddi hasar vereceğini rapor etmişti. Zamanın Birleşik Devletler donanma kuramcıları Yernell'in stratejisini gerçek dünyada uygulanamaz olarak bulmuş ve yapılabilecek herhangi bir saldırının Pearl Harbor'daki donanma tarafından bertaraf edileceğine inanmıştı.

Amiral Yamamato, 1941 yılının başlarında Hull Notası alınınca Birleşik Devletler ile büyük olasılıkla savaşılacağını düşünerek ve Donanma Karargahından da yapılan baskıyla, ani bir saldırı üzerinde düşünmeye başladı. Yaz boyunca yaşanan politik gelişmeler üzerine harekat planını hazırlama ve eğitimlere başlamak için İmparatorun da katıldığı İmparatorluk Konferansı'nda ilk resmi izni aldı.  Saldırının kesin onayı Kasım ayındaki İmparatorluk Konferansı'nda alınmıştı.

Pearl Harbor saldırısının asıl amacı Pasifik'teki Amerikan deniz gücünü etkisiz hale getirmekti. Bu sonuç elde edildikten sonra, Pasifik'te etkili tek güç Japon donanması olacaktı. Amiral Yamamato, başarıyla sonuçlanacak saldırının bir yıla yakın bir zaman kazandıracağını ve böylece Birleşik Devletler filosunun toparlanmasına kadar geçecek süre içerisinde Japonya'ya rahat hareket etme avantajını kazandıracağını düşünüyordu. Pearl Harbor'a saldırının çalışmalarına 1941 yılının Haziran ayında başlandı ve İmparatorluk Donanması'nda plana karşı çıkanlar ile yapılan tartışmalar sonunda plan güçlükle onaylandı. Saldırı için eğitim ve tatbikatlar yıl ortasını bulmuştu. Planlanmış saldırıda kullanılacak silah ağırlıklı olarak torpidolardı, fakat  o zamanın torpidoları havadan atılmak için derin suya gerek duyuyordu. Bu önemli bir problemdi, çünkü Pearl Harbor sığ bir limandı. 1941 yazı sonlarında Japonya, sığ sulara atılabilen torpidoyu gizlice geliştirdi ve denemesini yaptı. Yapılan denemelerden olumlu sonuç alınmış ve Tip 95 torpidosunun Birleşik Devletler gemilerine büyük hasar vereceği sonucuna varılmıştı. Japon silah teknisyenleri ayrıca özel zırh delici olarak 356 ve 381 mm donanma topu kovanları ürettiler. Bunlar 10.000 feet'ten (Yaklaşık 3,300 metre) atıldığı zaman eğer tam isabet ederlerse zırhlı gemi güvertelerinin içine giriyorlardı.

3. JAPON DONANMASI'NIN HAREKETİ VE GÖREV GÜCÜ:

Japon İmparatorluk Sancağı

Koramiral Chuichi Nagumo

Görev Gücü Komutanı

Japon görev gücü:
Uçak gemileri (CV): Akagi, Kaga, Hiryu, Soryu, Shokaku, Zuikaku
Muharebe gemileri (BB): Hiei, Kirishima
Ağır Kruvazörler (CA): Tone, Chickuma
Hafif Kruvazör (CL): Abukuma
Muhripler (DD): Tanikaze, Urakaze, Hamakaze, Isokaze,  Kagerō, Shiranui, Akigumo, Kasumi, Arare
Denizaltılar (SS): I-19, I-21, I-23
1.Lojistik Filosu (Tanker): Kyokuto-Maru, Kenyo-Maru, Kokuyo-Maru, Shinyo-Maru
2.Lojistik Filosu (Tanker): Toho-Maru, Toei-Maru, Nihon-Maru
Cep denizaltıları: 5x'Tokushu-Senkotei "Kohyoteki"

Uçak gemilerinde; Mitsubishi Tip 0 "Zero" avcı uçağı, Nakajima Tip 97 "Kate" torpido bombardıman uçağı ve Aichi Tip 99 "Val" pike bombardıman uçağı olmak üzere toplam 423 uçak bulunmaktaydı.

Japon Görev Gücünün İzlediği Gidiş-Dönüş Rotası

2 Aralık 1941 saat 17:30'da Birleşik Donanma amiral gemisi Nagoto zırhlısından 676 - 10 numaralı, "Nii Taka Dağına Tırman" cümlesini içeren acil ve gizli şifreli bir emir gönderildi. Mesaj ile gönderilen kodlanmış cümle Pearl Harbor'a saldırı planının uygulanmasını emrediyordu.

Saldırının esas kuvveti olan uçak gemilerinden Akagi, Kaga, Soryu, Hiryu, Shokaku ve Zuikaku'ya; iki muharebe gemisi, iki ağır kruvazör, bir hafif kruvazör, dokuz muhrip ve üç denizaltı koruma amacıyla eşlik ediyordu. Uçak gemileri toplam 423 Mitsubishi Tip 0 "Zero" avcı uçağı, Nakajima Tip 97 "Kate" torpido bombardıman uçağı ve Aichi Tip 99 "Val" pike bombardıman uçağı taşıyordu. Japonya'nın görev gücü uçak gemilerinin sayısı dikkate alındığında, vurucu hava gücü açısından önceki bütün güçlerden daha büyüktü. Filoya yakıt ikmali için yedi tanker gemisi eşlik ediyordu. Ek olarak "İleri Sefer Gücü" 20 denizaltı ve beş adet iki kişilik Kohyoteki sınıfı cep denizaltısı ile istihbarat toplamak ve saldırı sırasında kaçabilecek herhangi bir Birleşik Devletler gemisini batırmak için görevlendirilmişti.

Nakajima Tip 97 "Kate"

Mitsubishi Tip 0 "Zero"

Aichi Tip 99 "Val"

 

4. SALDIRI ÖNCESİNDE YAPILAN DİPLOMATİK GÖRÜŞMELER:

Japon saldırısı, Birleşik Devletlerle müzakerelerin kesilmesinden 30 dakika sonra başlayacak şekilde planlanmıştı. Yaz boyunca Japon Büyükelçisi Amiral Nomura Kichisaburo ve özel temsilci Saburo Kurusu'nun oluşturduğu Washington'daki Japon Büyükelçiliği diplomatları Hükümet birimleri ile Japonya'nın Hindiçin'e harekatına Birleşik Devletlerin tepkileri hakkında görüşmeleri idare ediyorlardı.

19 Kasım 1941'de Japonya'nın uluslararası ilişkisinin tehlikeye girip iletişimin sağlanmadığı takdirde yurt dışındaki temsilcilerine kısa dalgalı radyo yayınlarının günlük meteoroloji haberlerine "Rüzgar Kodu"nun konulması kararlaştırılmıştı. Üç çeşit "Rüzgar Kodu" mevcut olup Birleşik Krallık ve Hollanda'ya karşı bir savaşın kaçınılmaz olması durumunda "Batı Rüzgar Açık", Amerika Birleşik Devletlerine karşı "Doğu Rüzgâr yağmur" ve Sovyetler Birliğine karşı "Kuzey rüzgar bulutlu" kodları belirlenmişti. 28 Kasım 1941'de şifreyi çözen Amerika Birleşik Devletleri bu kodlama sisteminden haberdar olmuştu. 7 Aralık 1941'de yayınlanan Rüzgar Kodu ise nedense "Batı rüzgar açık" idi.

Saldırıdan önceki günlerde Tokyo'daki Japon Dışişleri Bakanlığı'ndan  Japonya'nın Washington'daki Büyükelçiliğine planlandığı gibi Washington saati ile öğleden sonra saat birde Hükümet Bakanı Cordell Hull'a verilmek üzere fazla miktardaki mesajlar "Purple" şifreleme makinesi ile gönderildi. Mesajın son kısmı saldırıdan kısa bir zaman önce gelmiş, ancak şifrenin çözülmesi ve yazılmasının gecikmesi yüzünden elçilik personeli mesajı belirlenen zamanda iletme konusunda başarısız olmuştu. Mesajın son kısmında "görüşmelerin kesilmesi "Açıkça Birleşik Devletlerin Büyük Britanya ve diğer devletlerle anlaşarak, Japonya'nın Doğu Asya'da barış yaratma çalışmalarını engelleme niyetindedir... Bu nedenle Japonya'nın, Birleşik Devletler ile işbirliği yaparak Pasifik'teki barışı geliştirmek için ciddi umutları sonunda yok olmuştur." cümlesi yer almaktaydı. Mesaj Bakan Hull'a saldırıdan birkaç saat sonra iletilmişti.

Birleşik Devletler, son mesajı Japon Büyükelçiliği'nden önce çözdü ve temize çekmesi zaman aldı. General George Marshall'ın, Hawaii'ye yaptığı o meşhur uyarıda kullandığı cümle, şifreli mesajın çözülmüş kısmından bir alıntıydı. Sonuçta uyarı, saldırı bittikten birkaç saat sonra genç bir Japon asıllı Amerikalı tarafından Pearl Harbor'daki General Walter Short'a iletilmişti. Gecikmenin nedenleri; şifrenin çözülmesi ve çeviriden sonra General Marshall'a geç iletilmesi (o sırada dışarıdaydı), ordunun uzun mesafe iletişim sorunları ve donanma olanaklarının iletişimde kullanılmaması kararının bulunmasıydı. Bütün bunlara ek olarak "Acil" ibaresi mesajın gönderilmesi sırasında kaybolmuş ve bu nedenle de birkaç saat kaybedilmişti.

General Walter Short

5. SALDIRI ÖNCESİ HAWAİİ'DEKİ BİRLİKLERİN DURUMU:

Birleşik Devletlerin sivil ve askeri istihbarat kuruluşları kendi aralarında yaz boyunca olası bir Japon saldırısı hakkında bilgi aktarımında bulunmuş ancak hiç biri özellikle Pearl Harbor'a saldırıyı belirtmemişlerdi. Hawaii gazetelerini de içeren yerel basın bunu yaz ve sonbahar boyunca derin içerikler ile tansiyonu düşürerek ve Pasifik'te dağıtarak yayımlamıştı. Kasım ayı boyunca, Hawaii'deki ordu ve donanma için gelen bütün Pasifik emirleri, çok yakın zamanda Japonlarla savaşa girileceği hakkında açıkça uyarmıştı. Saldırı günü, General Marshall özellikle Pearl Harbor'a çok yakında bir saldırının yapılabileceğine dair bir mesaj gönderdi. Hawaii'de yaklaşan saldırının bazı belirtileri vardı, ama bu belirtilerin hiç biri savunmanın hazırlık yapmasına neden olmadı. Herhangi bir şekilde alarm durumu verilmiş olsaydı, saldırı çok daha büyük direnç görür ve belki de daha az ölüm ve hasara yol açardı. Aslında saldırı Pearl Harbor'ı gerçekten hazırlıksız yakalamıştı. Uçaksavar silahları doldurulmamıştı, cephane kilit altındaydı, anti denizaltı mekanizmaları (örneğin denizaltı ağları) yerleştirilmemişti, devriye savaş uçakları devriye uçuşu yapmıyordu, göz keşfi uçakları ilk ateşte havada değildi.

Birleşik Devletlerin ordu telsiz istihbarat ve donanma istihbarat birimlerinden olan OP-20-G telsiz istihbarat bölümü, Japon diplomatik iletişim trafiğine sızmış; stratejik, taktik ve askeri olmayan bilgilerden oluşan birçok Japon şifresini çözmüştü. Bu istihbaratın dağılımı oldukça dağınık ve karmaşıktı ayrıca herhangi bir Japon askeri hareketleri hakkında bilgi içermemekteydi. Aslında elde edilen bilgiler parça parça, birbiriyle çelişkili ve oldukça dağınıktı. Pasifik'teki Amerikan komutanlıklarına uyarılar gönderilmekteydi. Bu uyarılar Kasım 1941 sonlarında bir savaş beklentisini içermekteydi. Japon saldırılarına işaret eden yeni bilgilerin gelmesine rağmen, özellikle Pearl Harbor'a ilgili olarak herhangi bir bilgi alınmamıştı.

Amerikalı komutanlar havadan sığ suya atılabilen torpido üzerinde yapılan deneme ve çalışmalar konusunda uyarılmalarına rağmen sorumlu kişilerden hiç biri bu yeni çalışmalardan elde edilen sonuçların getireceği tehlikeleri fark edememişti. Donanma Pearl Harbor'un torpido saldırısına karşı doğal (sığ su) savunması olduğu düşünerek, sıradan işlere öncelik vermiş, torpido ağları ve engelleri döşememişti. Sayıları eksik olan uzun menzilli uçakların istenmesi, uzun menzilli keşif devriyeleri, ağırlıklı olarak donanma deniz uçaklarının ve ordu hava bombardıman uçaklarının uygun savunma için gerektiği kadar görevlendirilmesi yapılmamıştı. Daha sonra bunun mümkün olduğu anlaşılmıştı. Saldırı sırasında Pearl Harbor'ı korumakla görevli birlikler, herhangi bir alarm durumundan daha çok eğitim konumundaydı. Portatif uçaksavar silahları depolardaydı ve cephaneleri farklı cephaneliklerde kilit altındaydı. Özel arazi sahiplerinin rahatsızlığından çekinen subaylar, uçaksavar silahlarını Pearl Harbor üssü etrafındaki özel arazilerin içine bu nedenle dağıtamamıştı.

Saldırı Öncesi Pearl Harbor

6. HAVA SALDIRISI / 7 ARALIK 1941

Koramiral Chuichi Nagumo saldırıyı iki dalga şeklinde uygulamaya karar vermiş, üçüncü dalga pilotlar tarafından önerildiyse de Amiral Nagumo bu öneriyi kabul etmemişti. İlk dalga, 49 bombardıman, 51 pike bombardıman, 40 torpido, 43 Avcı uçağı olmak üzere toplam 183 uçaktan oluşuyordu. Uçak gemileri Oahu'nun kuzeyinde yerlerini almıştı. Komuta Yarbay Mitsuo Fuchida'daydı. İkinci dalga 54 bombardıman, 78 pike bombardıman, 35 avcı uçağı olmak üzere toplam 167 uçaktan oluşuyordu ve uçak gemileri hemen, hemen aynı bölgedeydi. Ayrıca limandan kaçmaya çalışacak gemileri vuracak denizaltı ve cep denizaltıları limanın ağzında bekliyorlardı. Saldırı gücünün yeri, Doğu Pasifik'e geri dönmek üzere hareket edene kadar Amerikalılar tarafından bilinmemekteydi ve sadece Oahu'nun güneyine birkaç araştırma yapılmıştı. Hava saldırısı için toplam 350 uçak ayarlanmıştı ve kalan 91 uçak, saldırı sırasında uçak gemilerinin korunması için ayrılmıştı. Saldırıyı gerçekleştiren uçaklar hedeflerine eş zamanlı olmak üzere farklı konumlardan ulaşmaktaydı. Torpido bombardıman uçakları ilk saldırıda yer alırken takip eden saldırılar pike ve bombardıman uçakları tarafından yapılmıştı.

Deniz Yarbay Mitsuo Fushida

Pearl Harbor ve Hava Alanlarına Hücum Eden Uçakların İzlediği Rota

Birinci Hava Saldırı Birlikleri:

Paralel Bombardıman Kolları:

Komutan: Yarbay Mitsuo Fuchida

Uçak Tipi: Nakajima Tip 97 "Kate" (49 uçak)

Akagi uçak gemisinden 15x"Kate" Kol lideri: Yarbay Mitsio Fuchida
Kaga uçak gemisinden 14x"Kate" Kol lideri: Binbaşı Takashi Hashiguchi
Soryu uçak gemisinden 10x"Kate" Kol lideri: Yüzbaşı Heijiro Abe
Hiryu uçak gemisinden 10x"Kate" Kol lideri: Binbaşı Tadashi Kusumi
Hedef: Muharebe gemileri, uçak gemileri ve ağır kruvazörler

Torpido Bombardıman Kolları:

Komutan: Binbaşı Shigeji Murata

Uçak Tipi: Nakajima Tip 97 "Kate" (40 uçak), Torpido: Tip 91 hava torpidosu

Akagi uçak gemisinden 12x"Kate" Kol lideri: Binbaşı Shigeji Murata
Kaga uçak gemisinden 12x"Kate" Kol lideri: Yüzbaşı Ryoichi Kitajima
Soryu uçak gemisinden  8x"Kate" Kol lideri: Yüzbaşı Tsuyoshi Nagai
Hiryu uçak gemisinden  8x"Kate" Kol lideri:  Yüzbaşı Heita Muramatsu
Hedef: Muharebe gemileri, uçak gemileri ve ağır kruvazörler

Pike Bombardıman Kolları:

Komutan: Binbaşı Kakuichi Takahashi

Uçak Tipi: Aichi Tip 99 "Val" (51 uçak), 250 kilogram Tip 25 genel maksat bombası

Shokaku uçak gemisinden 26x"Val" Kol lideri: Binbaşı Kakuichi Takahashi
Zuikaku uçak gemisinden 25x"Val" Kol lideri: Yüzbaşı Akira Sakamoto
Hedef: Ford Adası Hickam Hava Üssü (Binbaşı Kakuichi Takahashi kolu "26 uçak"),Hailer Hava Üssü (Yüzbaşı Akira Sakamoto kolu "25 uçak")

Hava Üstünlüğünü Koruma Kolları:

Komutan: Binbaşı Shigeru Itaya

Uçak Tipi: Mitsubishi Tip 0 "Zero" (43 uçak)

Akagi uçak gemisinden 9x"Zero" Kol lideri: Binbaşı Shigeru Itaya
Kaga uçak gemisinden 9x"Zero" Kol lideri: Yüzbaşı Toshio Shiga
Soryu uçak gemisinden 8x"Zero" Kol lideri: Yüzbaşı Masaharu Kanba
Hiryu uçak gemisinden 6x"Zero" Kol lideri: Yüzbaşı Kiyokuma Okajima
Zuikaku uçak gemisinden 5x"Zero" Kol lideri: Yüzbaşı Masao Satō
Shokaku uçak gemisinden 6x"Zero" Kol lideri: Yüzbaşı Tadashi Kaneko
Hedef: Hickam Hava Üssü (Binbaşı Shigeru Itaya ve Yüzbaşı Toshio Shiga kolları "18 uçak"), Wheeler Hava Üssü (Yüzbaşı Masaharu Kanba ve Yüzbaşı Kiyokuma Okajima kolları "14 uçak" ),  Kaneohe Hava Üssü ( Yüzbaşı Masao Satō ve Yüzbaşı Tadashi Kaneko kolları "11 uçak")

Akagi Uçak Gemisi

Shokaku Uçak Gemisinden Kalkışa Hazırlanan

  "Zero" Avcı Uçakları

 Shokaku Uçak Gemisinden Kalkış Yapan

Nakajima Tip 97 "Kate" Uçağı
   

 Shokaku Uçak Gemisinden Kalkış Yapan

Nakajima Tip 97 "Kate" Torpido Bomb. Uçağı

Akagi Uçak Gemisinden Kalkış  Yapan

  Mitsubishi Tip 0 "Zero" Avcı Uçağı

İkinci Dünya Savaşı'ndaki ilk Amerikan ateşi ve ilk ölümler, Birleşik Devletler muhribi USS Ward'ın (DD-139) liman girişindeki devriyesi sırasında bir cep denizaltısına saldırıp batırdığı zaman, Hawaai saati ile 06:37 de gerçekleşti. Beş adet Kohyoteki Sınıfı cep denizaltısı saldırı başladıktan sonra Amerikan gemilerini torpillemekle görevlendirilmişti. Bu cep denizaltılarından daha sonra bulunabilen dört tanesi de dahil hiçbiri geri dönememişti. Denizaltılarını terk eden 10 denizciden dokuzu öldü ve sadece bir tanesi, Kazuo Sakamaki İkinci Dünya Savaşı'ndaki ilk Japon savaş esiri olarak yakalandı. 1999 yılında Birleşik Devletler Donanma Enstitüsü'nün yaptığı fotoğraf analizlerinden cep denizaltılarından birinin limana başarıyla girdiği ve USS West Virginia'ya (BB-48) bir torpido ateşlemeyi başardığı anlaşılmıştı. Bu denizaltının en son nerede olduğu bilinmemektedir.

Pearl Harbor'da Ele Geçirilen Japon "Kohyoteki" Cep Denizaltısı

İlk saldırı dalgasına İmparatorluk Donanması Hava Gücünden Yarbay Mitsuo Fuchida kumanda etmişti. Saldırı sabahı, henüz resmi olarak hizmete girmemiş ve uzun süreden beri denemede olan Opana Noktası'daki radar istasyonu (Oahu'nun hemen kuzey ucunda konuşlanmıştı), Japon uçaklarını tespit etmişti. Ancak bu uyarı, kısmen çalışmakta olan istihbarat merkezindeki deneyimsiz ve yeni bir subay tarafından iyi değerlendirilememişti. Operatörlerin daha önce görmedikleri kadar büyük bir sinyal aldıklarını iletmelerine rağmen, gözlem subayı B-17' uçaklarının üsse gelmekte olduğunu düşünerek ikilemde kalmıştı. Buna ek olarak bazı ticaret gemilerinin, önceki günlere göre çok fazla olan ve alışılmadık bir telsiz trafiğinin varlığını rapor etmiş olabilirdi.

Hava saldırısı adaya yaklaştığında birkaç Birleşik Devletler uçağı vurulmuştu. Vurulan uçaklardan bir tanesi telsizle tam olarak anlaşılamayan bir uyarı göndermişti. Hava hücumu başladığında, diğer uyarılar hala işlemdeydi veya onay bekliyordu. Bu erken uyarılar zamanında mükemmel olarak algılansa bile etkili olacağı kesin değildi. Ordu Hava Kuvvetleri'nin, Japonların Pearl Harbor'a saldırdığı uyarısı üzerinden 10 saat geçmesine rağmen, Japonların Filipinler'de ulaştığı sonuçlar Pearl Harbor ile neredeyse aynıydı.

353 Japon saldırı uçağı iki kol halinde Oahu'ya ulaştı. Hawaii saatiyle 07:19'da (Japonya saatiyle 03:49) Yarbay Mitsuo Fuchida bütün uçaklara mors ile "Genel saldırı" anlamına gelen "To To To" emrini verdi ve 07:53'te "Biz sürpriz saldırı yapmaya başladık." anlamına gelen "Tora Tora Tora" şifresini bildirdi.

07:55'te (Japonya saatiyle 03:25) Binbaşı Kakuichi Takahashi komutasındaki pike bombardıman uçağının Wheeler Hava üssüne 250 Kilogram ağırlığındaki bombayı atmasıyla saldırı başlamıştı. Büyük ve sadece avcı uçağı üssü olan Hickam üssüne pike bombardıman uçakları saldırırken, korumasız torpido uçakları (Asıl hedefleri uçak gemileriydi) gemilere saldıracak olan 183 uçaktan oluşmuş ilk kolun önünde uçuyorlardı. 170 uçaktan oluşan ikinci kol Bellows  hava üssü ve Ford Adası'na (Pearl Harbor'un ortasındaki Donanma ve Donanma Hava gücü üssü) saldırmaktaydı. Kayda geçen tek direniş, birkaç P- 36 Hawk ile P- 40 Warhawk'ın 25 sortisi ve donanmanın uçaksavar ateşi olmuştu.

Saldırı başladıktan 90 dakika sonra bitti. Saldırıda 2,335 asker ve 68 sivil (Birçoğu Amerikan uçaksavarlarının şarapnel ve kovanlarının sivil alana düşmesi nedeniyle ölmüştü) ölmüş ve 1.143 asker ve 35 sivil yaralanmıştı. Beşi muharebe gemisi (USS Nevada "BB-36", USS Oklahoma "BB-37", USS Pennsylvania "BB-38, USS Arizona ", BB-39 ve USS California "BB-44") olmak üzere 18 gemi batmıştı.

Amerikan kayıplarının neredeyse yarısı olan 1,102 kişi, Arizona'nın patlaması ve batması nedeniyle olmuştu. Bir bombardıman uçağının bıraktığı güçlendirilmiş 40 santimetrelik bir bomba, Arizona'nın iki zırhlı güvertesini geçip, ön taraftaki ana topun cephaneliğinde patlamış ve bu patlama geminin batmasına neden olmuştu. Daha sonra USS Arizona "BB-39", battığı yerde bir anıt haline getirilmiştir. Saldırının yapıldığı 7 Aralık 1941'den beri Arizona'dan limana çok az miktarda yakıt  sızıntısı devam etmektedir.

USS Arizona'nın "BB-39"

Ön Top Deposunun Patlaması

USS Arizona "BB-39" Battıktan Sonra

USS Nevada "BB-36" limandan çıkmaya çalışmış, ancak liman girişini kapatabileceği düşünülerek kıyıya yönlendirilmişti. Aslında bir torpido tarafından hasar görmüştü ve hareket halinde iken birçok Japon uçağının hedefi olmuştu. Kıyıya yanaştığında, gemi baştan sona kadar 250 lb'lik (113 Kg.) bombaların hedefi olmuştu.

USS West Virginia "BB-48"

USS Nevada "BB-36"

USS California iki bomba ve iki torpidonun hedefi olmuştu, mürettebat onu yüzdürmeyi başarmaktaydı ancak pompaların gücünü arttırırken gemiyi terk etme emri aldılar. Arizona ve West Virginia'dan sızan yanan yakıt yavaş, yavaş ona ilerlemekteydi ve muhtemelen her şeyi daha kötü bir hale getirecekti. USS Utah iki torpido isabeti almış ve alabora olmuştu. USS West Virginia yedi torpido ile vurulmuştu (Yedinci torpido dümeni parçalamıştı). USS Oklahoma dört torpido ile vurulmuştu. Son iki torpido yan zırhın altına isabet etmiş ve gemi alabora olmuştu. USS Maryland iki 40 cm. lik bomba ile vurulmuş ancak ciddi bir hasara neden olmamıştı.

Her ne kadar Japonlar muharebe gemilerine (Limandaki en büyük teknelerdi) odaklanmış olsa da diğer hedefleri göz ardı etmediler. Hafif kruvazör USS Helena'ya torpido isabet etti ve patlamanın şiddeti yanındaki mayın gemisi USS Oglala'yı alabora etti. Kuru havuzlardaki iki muhrip yakıt depolarına isabet eden bombalar tarafından imha edildi. Sızan yakıt alev aldı ve kuru havuzlar suyla karışık yakıtla dolarak içindeki gemilerin yanmasına neden oldu. Hafif kruvazör USS Honolulu hasar almasına rağmen görevine devam etti. USS Cassin muhribi alabora oldu ve muhrip USS Downes ciddi hasar gördü. Tamir teknesi Vestal, Arizona patladığı zaman onu çekiyordu ve ağır hasar aldı, kıyıya çekildi. Deniz uçağı platformu Curtiss de ayrıca zarar görmüştü.

Saldırı Sonrası Hasar Gören Gemiler

Neredeyse 188 Amerikan uçağının tamamı yok edilmişti. Sabotaja karşı güvenli korunma sağlamak için yan yana park edildiklerinden bu durum yok edilmelerini hızlandırmıştı. Barakalara yapılan saldırılar pilotların ve diğer personelin ölümüne neden olmuştu. Bazı uçaklar ise dost ateşi ile vurulmuştu.

55 Japon havacısı ve dokuz denizaltıcı saldırı sırasında öldü. Japonlar 441 uçağının (350'si saldırıya katılmıştı) 29'unu kaybetmiş (dokuzu ilk dalgada, yirmisi ikinci dalgada) ve  yetmiş dört tanesi makineli tüfek ve top atışı ile hasar görmüş ve yirmiden fazlası uçak gemilerine sorunsuz inmişti.

Saldırıda Yok Edilen Hangar Ve Uçaklar

7. SALDIRININ SONA ERMESİ:

Bazı üst subaylar ve pilotlar Amiral Nagumo'ya yakıt tankerlerine, makine binalarına ve kuru havuzlara saldırması konusunda öneride bulundular. Birleşik Devletler, yakıt tanklarının savunmasının zayıf olduğunu savaştan önce dikkate almıştı. Gizlice bombaya dayanıklı Red Hill yakıt tankı inşasına Japon saldırısından önce başlamıştı. Bu binaların yıkımı Birleşik Devletler Donanmasını çok büyük zorluklar içinde bırakacaktı ki kullanılabilir en yakın filo tesisi Hawaii'nin doğusunda birkaç bin mil uzaktaki Amerika'nın Batı kıyılarındaydı. Bazı askeri tarihçiler bu yakıt tanklarının ve tamir atölyelerinin yıkılmasının Birleşik Devletler Donanmasına birkaç zırhlının batmasından çok, çok daha büyük zarar vereceğini düşünmektedir. Amiral Nagumo aşağıdaki nedenlerden dolayı üçüncü dalgadan vazgeçmişti.

- Uçaksavar atışları, ikinci dalgada birinci dalgadakinden daha etkiliydi ve Japonlar ikinci dalgada daha çok kayıp vermişlerdi. Amerikalıların tamamen alarm durumuna geçmiş olması üçüncü dalganın diğer iki dalgadan daha etkili karşılanacağını gösteriyordu.

- İlk iki saldırı daha önce hazırlanmış uçaklarla yapılmıştı. Üçüncü saldırı için uçakların tekrar hazırlanması ve yüklenmesinin zaman almasından dolayı kalkışları biraz gecikecekti. Bu durum Amerikalıların Amiral Nagumo'nun kuvvetlerini bulup saldırmasına fırsat tanıyacaktı. Çünkü, Amerikan uçak gemilerinin yerleri hala bilinmiyordu.

- Yakıt istasyonları Pearl Harbor'un kuzeyinde ve ulaşılması güç bir yerdeydi, Japon uçakları ise kritik yakıt seviyesinde uçuyorlardı. Hedefe ulaşan uçaklar saldırıdan sonra kritik  yakıt miktarıyla kaçarak uçak gemisine geri döneceklerdi.

 - Üçüncü dalganın saldırı zamanı büyük bir olasılıkla, uçakların hava karardıktan sonra geri geleceğini gösteriyordu. 1941 yılındaki olanaklarla uçak gemilerinde gece uçuşu yapılmamaktaydı.

- Diğer bir tehlike de Hawaii'nin Japonya'dan çok uzak olmasıydı. Japonlar, Japon İç deniz'inden Hawaii'ye olan yolculuklarında fark edilmeden gelmeleri açısından çok şanslıydılar. Çünkü, Birleşik Devletler denizaltılarının tehlikesi sürüyordu ve Amerikan uçak gemilerinin yeri hala belli değildi.

- Petrol ve diğer kaynakların ele geçirilmesi için  Filipinler, Doğu Hindistan, Malaya ve Burma'ya (Güney Kaynak Bölgesi) saldıran Japon birliklerini desteklemek için uçak gemilerine gerek vardı. Japon liderler (Özellikle ordu) güneydeki, uçak desteğinden mahrum bırakılan böylesi bir harekat için isteksizdi ve Amiral Nagumo'ya gerekmedikçe emrindeki gemileri riske atmaması için  kesin emir verilmişti. Pearl Harbor saldırısının denendiği tatbikatlarda iki veya dört uçak gemisinin kaybı öngörülmüştü. Amiral Nagumo bu nedenle hiçbir gemiyi kaybetmeden geri dönebilmek için işi şansa bırakmak istememişti.

- İkinci dalga aslında Amerikan Pasifik Filosunu saf dışı bırakarak görevini tamamlamıştı.

8. SONUÇ:

8 Aralık 1941'de Birleşik Devletler Kongresi, sadece Montana'lı cumhuriyetçi Jeannette Rankin'in muhalif oyuna karşın Japonya'ya savaş ilan etti. Birleşik Devletler Kongresi kararında "Birleşik Devletlere, saldırı ve ilişkilerin kesildiğine dair notanın geç verilmesi ile hakaret edildiği, yaşanan olayların haince düzenlendiği" cümlesi yer almaktaydı. Başkan Roosevelt savaş ilanını aynı gün imzalayarak onayladı ve önceki günün "rezalet içinde yaşanılacak bir gün" olduğunu söyleyerek kongrenin duygularına gönderme yaptı. Sonuçta Birleşik Devletler Hükümeti askeri seferberlik üzerine yoğunlaşmış ve savaş ekonomisi oluşturmaya başlamıştı.

Başkan Franklin D. Roosevelt 8 Aralık 1941'de

 Japonya'ya Savaş İlanını İmzalarken

Siyasi sonuçları: Kamuoyu 1941 yılı boyunca savaşa girmeyi desteklerken, önemli ölçüde savaşa karşı olanlar da vardı. Ancak, saldırıdan sonra Müttefik güçlerin daha sonra Casablanca Konferası'nda savaşın Mihver Devletleri'nin koşulsuz teslimiyetine kadar sürdürülmesi kararı almaları sonucuna temel olacak şekilde, bütün Amerikalıları Japonlara karşı birleştirmişti. Bazı tarihçiler, yakıt depolarının ve tersanelerin yok edilmesine ek olarak uçak gemileri limanda yakalanıp batırılmış olsaydı bile savaşın Japonların yenilgisiyle sonuçlanacağına inanmaktadır, zira "uyuyan Birleşik Devletler devi" uyandırılmıştı. Birleşik Devletler ekonomisi ve askeri olanakları öncelik silahlarda olmak üzere hem Pasifik, hem de Atlantik cephelerine sevk edilmişti.

Askeri sonuçları: Pearl Harbor Baskını'nda uçak gemilerinin deniz savaşındaki başarısını gözler önüne sermişti. Pearl Harbor saldırısından sonra, uçak gemileri muharebe gemilerinin gözden düşmesine neden olmuş ve  filoda  en önemli konuma geçmişti. Savaşın ilerleyen yıllarında uçak gemilerinin Mercan Denizi ve Midway Savaşlarının kazanılmasında oynadığı önemli rol, tüm  dünya deniz kuvvetleri tarafından kabul edilmişti. Bu tarihten sonra muharebe gemilerinin yapımına son verilmiştir.

Hazırlayan: Ercan ÇETİNERLER

Kaynak: Kaynaklar / Yurtdışı / Sıra No.: 16, 41 ve 24