Bu arada karşıma siyah bir bulut kütlesi çıktı. Sol alt tarafımda yeri gördüm hemen sola yatış dönüşe girerek; sol aşağıda gördüğüm yerle göz temasını kaçırmamaya karar verdim ama savruluşla birlikte kendimi kara bulutun içinde buldum. Ne kadar süre geçti bilmiyorum, bulut bir türlü bitmek bilmedi ve ben bu sırada gaipten sesler de duymaya başladım. Derinden derine benim uçak numaramı söyleyen havadaki uçan diğer liderlerden, radarlardan çağrılar duyuyor, ağlamaklı ve zayıf bir sesle "ben anormal durumdayım" demeye çalışıyordum. Bana öyle geliyordu. Çünkü, kimsenin bana cevap verdiğini hatırlamıyorum. Fakat bir ara "vakit kaybetmemen gerekiyor, beni arayanları bırakıp kendi işime bakmalıyım, ve mademki bulut bitmiyor, alçalmayı durdurup, düz uçuşa geçeyim" diye kendimi uyardım. Uçağı topladım ama perdövites oldum (Uçak uçamıyordu) ve işte sürat saatini ancak o zaman gördüm; 100 knot gösteriyordu. Sonradan canlandırmaya çalıştığımda; keskin yatış, gazı kesmek ve lövyeyi göbeğime çekmekle ve devamlı bu şekilde çekişe devam etmekle sürati iyice düşürdüğümü anladım. (Uçağın virile girmesi için her şeyi yapmıştım anlaşılan.)

İşte o andan itibaren, bulanık şuur ile sürat dolsun diye uçağı hafif dalışa bırakıp gazı tam açtım ama bir türlü buluttan çıkamıyordum. Sanki gaz kolunda parmak izlerim kalıyordu. Buluttan çıkamama korku ve paniğiyle, oldukça uzun zaman geçmiş gibi algılayarak, alçalmayı durdurmak için uçağı topluyor ama tekrar perdövites oluyordum. F-100 uçağı gibi ilave takat (After Burner) sistemi olmasını istediğim kadar başkaca bir şey istemedim. Bu arada radar ve havadaki diğer liderden çağrılar duyuyor ama yanıt veremiyordum. Bu arada; hem perdövitesten sonra irtifa kaybedişim ve bulutun da bitmemesi nedeniyle ümitsizliğe kapılıyor; Atla Yılmazok!, biraz sonra çakılacaksın! Diye düşünürken, hemen akabinde; “Sakın ha Yılmazok, sağlam uçaktan atlarsan hesabını nasıl verirsin!" Duygularının hakimiyetine giriyor, kendimle hesaplaşıyordum. Bu hesaplaşmayı atla Yılmazok, atlama Yılmazok şeklinde 3-4 kez yaptıktan sonra nihayet ve bana asırlar gibi uzun gelen bir süreçten sonra, 5.500 feet’te yeri gördüm ve 4500 feet’te uçağı toparladım. Kendimi bir vadinin içinde buldum. Hafif yağmur yağıyordu. Oksijensizliğin etkileri gittikçe azalıyor, bilincim yavaş yavaş yerine geliyordu. Yakıtımı kontrol ettim; henüz çoktu. Burası, Uludağ’ın güneyindeki bir vadiydi. Uludağ 8767 feet yüksekliğindeydi. Adeta Uludağ’ı ıska geçtiğimi ve çarpmadığımı ve "Öldürmeyen Allah Öldürmezmiş" değerlendirmesini olaydan çok daha sonra yapabildim.

Şuurum yerine geldikçe; kendi kendime "Radar son mevkiimizi Uludağ kuzey-doğusu..." diye vermişti. O halde ben Batıya doğru alçalırken bu durumla karşılaştığıma göre, Uludağ civarındayım, yakıtım da var, tekrar batıya döndüm. Tekrar buluta girmeye cesaret edemiyordum. Alçak irtifada oksijen eksiğim giderildikçe şuurum açılıyor ve zihnim açıldıkça da daha sağlıklı karar vermeye başladım. Yakıtım çoktu. Batıya doğru uçarsam,denize çıkarım ve sahil boyunca BANDIRMA veya İZMİR ÇİĞLİ meydanlarından birini bularak inerim diye düşündüm. Bir süre Batıya uçtuktan sonra daha sağlıklı durum değerlendirmesi yaptığımı varsayarak 180 derece geriye döndüm ve önüme ilk gelen (PAMUKOVA meydanı dahil) meydana inmeye karar verdim. IFF’i Emercensi’ye almayı akıl ettim. Daha birkaç saniye geçmeden, "Emercensi Vuran lider. Bulunduğunuz istikamette devam edin, Eskişehir Meydanı önünüzde. Beni duyuyorsanız... frekansta cevap verin" anonsunu duydum.

Uçak numaramı söyleyince, radar kontrolörlerinin ve beni duyan liderlerin ses tonlarından, "Çakı bulmuş çingene çocuk" gibi sevindiklerini duydum. Ben de çok sevinmiştim.

Bu arada Eskişehir civarı çoktan bulutlanmaya başlamıştı. Uzaktan, Konya’nın Çay ilçesi sandığım İnönü ilçesini gördüm. Tekrar radara mevkimi sordum, “aynı başta uçuşa devam edin, Eskişehir önünüzde” yanıtını aldım. Radara inanamadım. Gördüğüm yer Çay ilçesiydi. Radarın beni heyecanlandırmamak için böyle söylediğine yorumladım. Alçak irtifada uçtuğumdan ne TACAN ne de NDB Eskişehir’i göstermiyordu. Bu arada liderim, "Eskişehir`in Bozöyük kasabası üzerindeyim, oraya gel buluşalım diye, çağrıda bulundu."  Eskişehir’i görürsem kola gelirim diye cevap verdim; beni anlayışla karşıladı ve beni orada bekleyeceğini bildirdi. Eskişehir’i gördükten sonra Bozüyük’te liderime katıldım. Liderim beni sıkı kola alarak Kütahya radarına birkaç dalışla teşekkür etti. Ve biraz da alçak uçuş yaparak; zannederim moralimizi düzelttikten sonra (o zamanki aklımızla) inişe geçtik.

Filo personeli normal mesaiye gelmişti. Başımızdan geçenleri özet olarak; ben ve liderim, eğitim, harekat ve uçuş emniyet subaylarımız ile filo komutanımız anlattık. Pek bir şey söylemediler. Normal o günkü uçuş eğitim programı bittiğinde, gördüm ki; ben filo komutanımızla alet uçuşu eğitimi için uçacaktım. O günkü teğmen olarak düşüncemle, uçacağım diye sevinmiştim.

Artık Eskişehir'de hava kapatmış, gökyüzü tamamen bulutlarla kaplanmıştı. Filo komutanı ile uçuşa başladık. Beni önde lider olarak uçuruyordu. Bulut içinde uçtuğumuz sıralarda; bir kaç kez bana uçağımın hangi durumda olduğunu sordu. Ben de; "şimdi 30 derece sola yatışlı uçuyoruz, uçuş istikametimiz ... derece, irtifaımız bu, süratimiz şu vb." şeklinde cevaplar verdim.