Yıl 1948; Eskişehir Uçuş Okulu Tatbikat Grubu 3’üncü Bölük’te, uçuş öğretmeni olarak göreve başladım.

Öğrencilerden Tğm. Cemal KAHRAMAN “Hoca, benim memleketim Bursa’nın Tirilye Nahiyesi; orayı havadan görmeyi çok arzu ediyorum. Yalnız uçarken, bir gün mutlaka gideceğim” dedi. Ne söylediysem, kendisini bu düşünceden vazgeçirtemedim.

Ben de onun başına bir felaket gelmemesi için, “beraber uçuşta ben seni götüreceğim; fakat üç bin feet’den aflağı inmeyeceğiz” dedim.

Nihayet bir gün beraberce Tirilye’ye gidip, arzusunu yerine getirdim. O andaki arzum, herhangi bir mecburi iniş yapmadan, Bilecik’ten Eskişehir tarafına geçebilmekti. (Çünkü çalışma sahamız Bozhöyük’ e kadar idi.)

Nihayet dualar ederek, sağ salim Eskişehir’e gelip indik. Hangarın karşısındaki park yerine 3-5 metre kala, makinist arkadaş gel diye işaret ederken, motor durdu ve orada kaldık.

Depolara bakınca bir de ne görelim! Biz disiplinsizliğin verdiği o telaşla, selektörü değiştirmeyi unutmuşuz. Sağ depo tam dolu sol depo bomboş.

Biz öğrencilere; her 15 dakikada bir, “selektörüm şu depoda, şu kadar benzin kaldı” diye söyleyeceksiniz derken, aynı hatayı ben yaptım. Çünkü disiplinsizlik yapmak iyi düşünceyi de yok ediyor. İşte misali bu.